استعاره‌مندی عشق در دیوان فروغی بسطامی و طبیب اصفهانی با تکیه بر زبان‌شناسی شناختی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد. واحد اراک

2 استاد گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد. واحد اراک

3 دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد. واحد اراک

چکیده

تحلیل‌های دربارۀ استعاره صورت‌گرفته، که نشان‌می‌دهد این بحث از علم بیان، با نگاه زبان‌شناسان‌شناختی متفاوت است. از دیدگاه آنان، استعاره در قالب عینی‌سازی امور ذهنی صورت می‌گیرد که با طرحواره‌های تصویری قابل درک است. تمایزی که در استعاره به شکل نو مشاهده‌می‌شود بدین‌گونه است که مفاهیم ذهنی از نگاه شاعر، در اطراف ما شبیه‌سازی شده و مخاطب برای درک آن باید به امور عینی مراجعه نماید. یکی از این سازوکارها، مفهوم «عشق» است. این مقوله در سروده‌های فروغی بسطامی و طبیب اصفهانی به شکل استعارۀ‌مفهومی کاربرد دارد. پژوهش حاضر درصدد است تا بتواند ابزراهای لازم جهت عینی‌سازی مفهوم بیان‌شده را در اشعار شاعران مذکور مورد واکاوی قراردهد. با تحلیل سروده‌های آنها مشخص شد فروغی در استعاره‌های هستی شناسانه از انسان‌انگاری بیشتر بهره برده و در مقابل، طبیب اصفهانی از عشق به صورت جاندارانگارانه استفاده نکرده است. در استعاره‌های ساختاری نیز، بسامد عشق به صورت عامل در اشعار آنان بارزتر است.

کلیدواژه‌ها

موضوعات



مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده
انتشار آنلاین از تاریخ 11 آذر 1403
  • تاریخ دریافت: 05 مهر 1403
  • تاریخ بازنگری: 06 آذر 1403
  • تاریخ پذیرش: 11 آذر 1403