پژوهش حاضر به بررسی رابطه ی مفهومی همانگویی در زبان فارسی و مقایسه آن با طبقه‌بندی ساختواژی ژیمانک (2015) می‌پردازد. بر مبنای این طبقه‌بندی، رابطه مفهومی همانگویی در وهله اول در دو گروه ترکیب و اشتقاق قابل بررسی است که در گروه ترکیب، ترکیب ِ بدل و در گروه اشتقاق، اتصال وندهای هم‌معنا با پایه، اتصال وندهای غیرتغییردهنده‌ی معنای پایه، اتصال وندهای هم-نقش بر یک پایه واحد و تکرار وند از زیرمجموعه‌های این طبقه به‌شمار می‌روند. مطالعه حاضر با اتخاذ روش توصیفی-تحلیلی و گردآوری داده‌هایی که هر یک بیانگر نوعی حشو، تکرار یا همانگویی است انجام و با هر طبقه مقایسه شد. داده‌ها از منابع سمعی-بصری از جمله رادیو و تلویزیون، منابع الکترونیکی و گفتار روزمره‌ی گویشوران فارسی زبان تهیه و سپس منطبق با الگوی پیشنهادی ژیمانک فهرست شد. نتیجه حاصل از این بررسی نشان داد واژه‌های مرکب و اشتقاقی رایج در زبان فارسی که بیانگر حشو یا همانگویی است با آنچه ژیمانک مطرح کرده انطباق دارد و الگویی نیست که برای آن واژه‌ای در زبان فارسی موجود نباشد. ضمن اینکه داده‌های زبان فارسی را واژه‌های رسمی و غیررسمی و محاوره‌ای و در برخی موارد، واژه‌ای متعلق به یک لهجه خاص تشکیل می‌دهد.
ایمانی, زلفا. (1401). همانگویی در زبان فارسی: رویکردی صرفی. Journal of Linguistic Studies: Theory and Practice, 1(1), 1-13. doi: 10.22034/jls.2023.61111
MLA
زلفا ایمانی. "همانگویی در زبان فارسی: رویکردی صرفی". Journal of Linguistic Studies: Theory and Practice, 1, 1, 1401, 1-13. doi: 10.22034/jls.2023.61111
HARVARD
ایمانی, زلفا. (1401). 'همانگویی در زبان فارسی: رویکردی صرفی', Journal of Linguistic Studies: Theory and Practice, 1(1), pp. 1-13. doi: 10.22034/jls.2023.61111
VANCOUVER
ایمانی, زلفا. همانگویی در زبان فارسی: رویکردی صرفی. Journal of Linguistic Studies: Theory and Practice, 1401; 1(1): 1-13. doi: 10.22034/jls.2023.61111
)